Ach, wat zijn Nederlandse kinderen toch onopgevoed en brutaal. Waar is de tijd dat vader alleen zijn hand maar hoefde op te heffen...
In Franse restaurants pik je Nederlandse kinderen er zo uit. Dat schrijft Aleid Truijens in de Volkskrant (9 maart 2013). Terwijl Franse leeftijdgenootjes keurig stil aan tafel blijven zitten, rennen Nederlandse kinderen rond, lusten ze bijna niets en gooien ze met eten. Je krijgt bijna begrip voor die immer chagrijnige Franse obers die je laten wachten tot je een ons weegt voordat ze je bord ongeïnteresseerd voor je neus smijten.
Nederlandse ouders kunnen niet opvoeden, is de boodschap. Durven niet meer op te voeden. Ze zijn te druk met zichzelf en ’s avonds moe. Ze hebben daarom geen zin in discussie. Zelf jong in de tijd dat alles moest kunnen, weten ze niet waar de grenzen liggen. Dus geven ze hun kinderen in alles hun zin. Met als gevolg dat de Nederlandse jeugd de hondsbrutaalste en verwendste ter wereld is.
Vorig jaar reed een Culemborgse moeder zichzelf dood. Haar kinderen zitten op dezelfde basisschool als mijn kinderen. Op het prikbord van die school hing een paar weken na het ongeluk een poster: “Ik ben inmiddels overleden”. De poster is van de Stichting ALS, die fondsen werft voor de spierziekte ALS. Mijn maag draaide om van zoveel tactloosheid. Van de overijverige vrijwilliger, die de poster had opgehangen, maar vooral van de Stichting ALS. Aan de mensen uitleggen wat de onbekende ziekte ALS is en doet, was kennelijk niet voldoende. Het moest een keiharde ‘in your face’-campagne zijn. We zien een (naamloze) ALS-patiënt die ons indringend aankijkt. Uit de begeleidende tekst blijkt dat hij er niet meer is. Wat is de boodschap? Dat ik meer geld had moeten geven en dat deze patiënt dan nog had geleefd?
De Liefde is over. In de korte tijd dat dit blad bestond schreef ik er een aantal artikelen voor. In het laatste nummer een inkijkje in de relatie tussen Phil Spector, geniale producer, en zijn vrouw Ronnie. Een verhaal over een zieke geest in een gezond lichaam, en de wonderlijke wegen der liefde.
Een van de interessantste auteurs van dit moment vind ik Jan Guillou. Hij werkt aan zijn magnum opus, een romancyclus over de 20e eeuw. Voor hij successchrijver werd, maakte hij naam als journalist. Hij geldt als de man die het Zweedse Watergate-schandaal onthulde. Maar waar Woodward en Bernstein de Pullizer prijs krijgen, draaide Guillou de bak in. Lees hier mijn interview met hem in HP/de Tijd.
Groupies, orgies en vechtscheidingen. Ruige seks in de kleedkamer met zoveel mogelijk vrouwen. Zo zien we het liefdesleven van de gemiddelde rockster. Maar de schijn bedriegt. Veel artiesten zijn keurig getrouwd. En vooral heel lang. 
Annemarie Jorritsma wil niet te praten met Rutger Castricum van PowNews. Contraproductief, dom en onterecht.
