Als journalist en tekstschrijver zie ik het als mijn opdracht om clichés, platgetreden paden en vaagtaal te vermijden. 'Hoe de hazen lopen' bijvoorbeeld, op zich een vrij aardige beeldspraak, maar inmiddels te pas en te onpas gebruikt. Idem dito voor 'mensenmens', een modieuze omschrijving van iemand die naar anderen luistert en daarbij graag een arm of hand vastpakt. Het nieuwste modewoord is 'comfortzone'. Een onderzoekje naar het gebruik van deze woorden/termen in de grote landelijke dagbladen bevestigt mijn gevoel:
2000-2005 2005-2010 toename
'Hazen lopen' 89 keer 101 keer 13%
'Mensenmens' 43 keer 90 keer 109%
'Comfortzone' 11 keer 88 keer 700%
Sinds eind 2010 werk ik aan een biografie van Cornelis Vreeswijk (1937-1987). Vreeswijk groeide op in IJmuiden maar emigreerde op 13-jarige leeftijd naar Zweden. Daar werd hij de grootste en meest geliefde artiest van het land, in status vergelijkbaar met Bob Dylan. Er is een park naar hem vernoemd, hij heeft een eigen museum, een jaarlijks muziekfestival, er zijn boeken over hem geschreven en in 2010 draaide een speelfilm over zijn leven. Cornelis was verzweedst, maar hij bleef zijn hele leven ook een Nederlander. Dat zal in mijn biografie tot uitdrukking komen. Het boek verschijnt in 2013 bij uitgeverij Nijgh & Van Ditmar. Naar aanleiding van zijn 25e sterfdag was ik te gast bij RTV Noord-Holland. Hier te zien, vanaf ongeveer 3/4 van de uitzending: 
Het meest irritante lefgozertje van de klas is nu bewapend met een camera en noemt zich Rutger Castricum. Hij zuigt, bijt, slijmt, schoffeert en manipuleert met als enig doel het ontmaskeren van zijn opponent. Zijn eerste slachtoffer was minister Ella Vogelaar. Vier jaar geleden schreef ik er een artikel over. Hoe om te gaan met media als GeenStijl en PowNews? Hoogleraar Andreas Kinniging koos gisteren voor de fysieke aanval. Bgrijpelijk maar uiterst contraproductief. Alexander Pechtold laat al jaren zien hoe het wél moet.
Eén sneeuwbui was voldoende om het spoornet voor 2 dagen te verlammen. De NS liet zijn reizigers in de kou staan, niet alleen doordat er kennelijk niets geleerd was van voorgaande jaren, maar vooral ook omdat de communicatie weer eens aan alle kanten te kort schoot. Toch weigerde de directeur van NS Reizigers, Ingrid Thijssen, excuses te maken. Want de NS had alles op alles gezet en bovendien lag het niet aan de treinen of het personeel, maar aan het spoor. En dan moet je bij ProRail zijn. En hoe kun je nu excuses maken voor iets waar je geen opzettelijke schuld aan hebt?
Maar weinig journalisten kunnen zeggen dat ze ooit Bob Dylan hebben geïnterviewd. En voor het gros van hen was het geen prettige ervaring. Zojuist kwam ik 
Was Karel van het Reve een leuke vader? Niet meteen de meest relevante vraag, geef ik toe. Maar in het mooie profiel dat Coen Verbraak in Vrij Nederland schreef over KvhR trof me het volgende citaat van zijn dochter: "Hij zat de hele dag op zijn studeerkamer, maar je mocht altijd lawaai maken. Ik speelde boven zijn hoofd soms urenlang blokfluit. Hij zei dat hij dat fijn vond." Ik neem me voor ooit nog eens zijn Verzameld Werk te lezen.
Erwin Kroll is 25 jaar weerman bij het NOS Journaal. In de herfst van 2007 interviewde ik hem voor het blad Lumen van Nuon. Kroll had net een boekje uit over klimaatverandering. Het werd een prettig gesprek, waarin de weerman onthulde dat hij na 20 jaar niet meer echt warm liep voor de weersverwachting van morgen. Maar waarin ook bleek dat Kroll allergisch is voor kou. Toen de fotograaf hem opdroeg natte herfstbladeren in de lucht te gooien, resulteerde dat bij de weerman in vuurrode handen. Maar ook in een mooie foto. Klik 
Voor de farmaciebijlage van Arts&Auto verdiepte ik me eind 2010 in het verleden van de apotheker. Het werd een verhaal om de vingers bij af te likken. Apothekers blijken behalve pillendraaiers ook zeer bedreven te zijn geweest in de keuken. Van drop tot frisdrank, bakpoeder en margarine: allemaal lekkers dat door apothekers is uitgevonden. En het is allemaal nog gekker. De grootste voedingsconcerns van nu (Coca-Cola, Nestlé, dr Oetker) danken hun bestaan aan apothekers met creatieve smaakpapillen. In Nederland hadden we de Limburger Lodewijk van der Grinten. De apotheker verdiende een fortuin met boterkleursel. Zijn nazaten zagen echter meer brood in kopieerapparaten, nu bekend onder de naam Océ.
In 2009 interviewde ik Mat Herben voor het blad Communicatie. De voormalige LPF-politicus vertelde dat mannen met geverfd haar volgens Pim Fortuyn niet kunnen deugen. Alleen al om die reden hadden ze Gerard van As nooit tot de fractie moeten toelaten. De volgende dag stond op de voorpagina van de krant een foto van Khaddafi en Berlusconi in innige omhelzing. Ik mailde Herben over de foto: “Twee enge mannen die hun haar verven”, waarop Herben reageerde: “Het empirisch bewijsmateriaal voor de theorie van professor Pim stapelt zich op!”
