Crisis! Culemborg eet laatste koe op!

Culemborg moet bezuinigen en doet dat door de kudde Galloways bij de spoorbrug naar het slachthuis te brengen. Dit is geen bezuiniging die pijn doet in je portemonnee maar in je ziel.

Begin oktober fietste ik met mijn dochter over de Lekdijk richting Culemborg. Het was een prachtige zaterdagmiddag, een waterig zonnetje, niet erg koud maar de herfst was al voelbaar. Een paar honderd meter voor de spoorbrug stopten we. In de uiterwaarden was de kudde Galloways net bezig een brede kreek over te steken. De grote runderen gingen als eerste het water in, op de hoef gevolgd door hun kalfjes. Met alleen hun kop nog boven de waterlijn overbrugden ze langzaam zwemmend de dertig meter van de ene naar de andere oever. Daar vervolgden ze, druipend van het water, hun pad. Het was een schitterend schouwspel, de natuur op zijn mooist. Mijn dochter en ik bleven een minuut of tien gefascineerd kijken.

Waarom vertel ik dit verhaal? Welnu: de gemeente Culemborg moet zoals alle gemeentes in Nederland bezuinigen. Fors bezuinigen. Begin november heeft ze de Galloways daarom verkocht aan een veehandelaar. Het besluit hiertoe was al eerder gevallen, maanden geleden, en zonder enige verdere aankondiging zijn de beesten in november weggehaald. Waarschijnlijk zijn ze nog dezelfde dag naar het slachthuis gebracht en tot worst verwerkt. De uiterwaarden bij de spoorbrug zijn nu weer woest en ledig. Tot groot verdriet van veel Culemborgers, die net als ik verbouwereerd achterblijven.

Rutte-2 wil 16 miljard bezuinigen. De inkomstenbelasting gaat iets omhoog. De hypotheekrenteaftrek wordt met 0,5% per jaar afgebouwd. Maar dit zijn papieren bezuinigingen, waar je in het dagelijks leven vooralsnog weinig van merkt. Wat bezuinigen echt betekent, voel je pas als je gemeente geen geld meer heeft voor een kudde zeer zelfredzame Galloways in de uiterwaarden. Wat een diepe recessie werkelijk inhoudt, dringt pas tot je door als zelfs de laatste koe moet worden opgegeten.

Resteerde mij als vader uit te leggen wat er met de koeien gebeurd was. Ik draaide er wat omheen en maakte er een laf verhaal van. En ik dacht aan een zin van de dichter Lucebert, die de laatste tijd steeds vaker door mijn hoofd spookt. Alles van waarde is weerloos. Nooit meer met mijn dochter genieten van onze Galloways bij de spoorbrug. Dat doet geen pijn in je portemonnee, dat doet pijn in je ziel.