Pippi Langkous als rolmodel

Ach, wat zijn Nederlandse kinderen toch onopgevoed en brutaal. Waar is de tijd dat vader alleen zijn hand maar hoefde op te heffen...

In Franse restaurants pik je Nederlandse kinderen er zo uit. Dat schrijft Aleid Truijens in de Volkskrant (9 maart 2013). Terwijl Franse leeftijdgenootjes keurig stil aan tafel blijven zitten, rennen Nederlandse kinderen rond, lusten ze bijna niets en gooien ze met eten. Je krijgt bijna begrip voor die immer chagrijnige Franse obers die je laten wachten tot je een ons weegt voordat ze je bord ongeïnteresseerd voor je neus smijten.

Nederlandse ouders kunnen niet opvoeden, is de boodschap. Durven niet meer op te voeden. Ze zijn te druk met zichzelf en ’s avonds moe. Ze hebben daarom geen zin in discussie. Zelf jong in de tijd dat alles moest kunnen, weten ze niet waar de grenzen liggen. Dus geven ze hun kinderen in alles hun zin. Met als gevolg dat de Nederlandse jeugd de hondsbrutaalste en verwendste ter wereld is.

Uit dit soort jammerklachten stijgt een onaangenaam verlangen naar vroeger op. Toen kinderen klein werden gehouden. Toen ze op school braaf rijtjes stampten zonder te begrijpen waar het over ging. Toen vader alleen zijn hand maar hoefde op te heffen om het kroost muisstil te krijgen. Het leidde tot geniepig gedrag. Heimelijk trokken kinderen spinnen poten uit. Achter het fietsenhok werden meisjes onzedelijk betast.

Ik herken het negatieve beeld van Nederlandse kinderen niet. (Maar ik mijd restaurants in Frankrijk dan ook als de pest, met uitzondering van McDonald’s). Ik zie om mij heen vooral open kinderen die geïnteresseerd zijn in de wereld. Naar Jeugdjournaal en Klokhuis kijken. Een boeiende spreekbeurt maken in Powerpoint over eekhoorns (ze is net 8 geworden). En met wie je al op jonge leeftijd leuke gesprekken kunt hebben waar je als volwassene iets van leert. De wereld zien door de ogen van een kind, het verandert je kijk op de dingen.

In 1995 publiceerde journalist Herman Wigbold het boek ‘Bezwaren tegen de ondergang van Nederland’. Als 23-jarige stagiair bij dagblad Trouw maakte ik een recensie. (Voor zwartkijkers als Herman Wigbold ongetwijfeld het bewijs van de zelfoverschatting van de Nederlandse jeugd). Onder de kop ‘Oude zeur ziet overal verval en verloedering’ schreef ik:

‘Wigbold bedient zich vaak van drogredenaties en rare causale verbanden. Zo beweert hij dat ‘de kaalslag van normen en waarden’ vooral op het gebied van de opvoeding ‘fatale' gevolgen heeft gehad en dat het een wonder is dat er ‘nog zoveel aardige jongeren’ zijn. De voor de hand liggende conclusie dat het met die kaalslag wellicht meevalt, trekt Wigbold niet.’

Niet slecht gezien voor een 23 jarige, moet ik zeggen. Mede dankzij een opvoeding waar het ontwikkelen van een eigen mening belangrijk werd gevonden.